Mając 9 lat, Pedro Almodovar wraz z rodzicami, bratem i dwoma siostrami przenosi się do Madrigalejo, miasteczka w rejonie Extremadura, na zachodzie Hiszpanii.
Na miejscu, jego matka otwiera małą działalność czytając i pisząc listy dla niepiśmiennych sąsiadów. W krótkim czasie Pedro orientuje się, że mama wzbogaca listy, które czyta swoim klientom. W 1999 roku w wywiadzie dla El País, Almodovar wspomina – sąsiadki nie zdawały sobie sprawy, że mama ukwieca listy i dodaje do nich wiele szczegółów, działo się to dlatego, że wszystko to co wymyślone było jakby przedłużeniem ich życia. Sąsiadki były zawsze zachwycone. Francisca Caballero, mama Pedro zagrała w filmie Kika – Panią Paquitę.

Patrząc na nasze zdjęcia z sesji, wyobrażam sobie mamę Almodovara, wnikliwą obserwatorkę życia codziennego. Wyobrażam sobie jak obserwuje swoje sąsiadki, jak rodzi się w niej pragnienie obdarzenia ich poczuciem tego jakie są ważne i wspaniałe, jakimi są niezwykłymi kobietami. Widzę, jak bierze kartkę papieru i zaczyna czytać…

Oddany przez rodziców do katolickiej szkoły, Pedro Almodovar nie odnalazł swojego powołania, nie został duchownym. Stało się coś innego. Wielbiciel czekoladek marki Matias Lopez, w każdym opakowaniu znajdował kolorowe zdjęcia aktorów i aktorek. Te wkładki w formie kart nazywają się „cromos”. To o ich luksusowym świecie, wiele lat później Pedro Almodovar powie – wiedziałem, że jest to świat do którego chcę należeć.
W tym okresie, nastoletni Pedro wraz z bratem Augustinem chodzą regularnie do kina. W miasteczku Caceres w który mieszkają, do kina chodzi się z własnym krzesłem. W opowieściach Almodovara, każdy szczegół jego młodości tworzy niezwykłą atmosferę. W lecie filmy są wyświetlane na ścianach budynków, które zazwyczaj były obsikiwane przez mały chłopców. Sacrum profanum.

Pedro doskonale odnajduje się w historiach z filmów, potrafi je powtarzać i opowiadać swoim siostrom. Gdy snuje przed nimi scenariusz filmu Bunuela „Zapomniani”, o grupie nastolatków żyjących w meksykańskich slumsach, kradnących i znęcających się nad kalekami – siostry są przerażone, a Pedro uświadamia sobie, że nie tylko chce oglądać filmy, ale i je robić.
W wieku 17 lat, odchodzi z katolickiej szkoły, wraca do domu i oznajmia rodzicom, że przenosi się do Madrytu. Ojciec próbuje mu zagrozić wcieleniem do armii, na co Pedro odpowiada – spróbuj, ja wyjeżdżam. Jest rok 1967.